DHCP چیست؟ آشنایی با پروتکل DHCP و کاربردهای آن در مدیریت شبکه

پروتکل پیکربندی میزبان پویا یا همان DHCP (مخفف عبارت Dynamic Host Configuration Protocol) یک پروتکل شبکه است که از آن برای خودکارسازی فرآیند اختصاص آدرس‌های IP و سایر پارامترهای پیکربندی شبکه به دستگاه‌هایی مانند کامپیوترها، گوشی‌های هوشمند، پرینترها و غیره در یک شبکه استفاده می‌شود. در‌واقع به جای اینکه مجبور باشید هر دستگاه را به‌طور دستی با یک آدرس IP پیکربندی کنید، می‌توانید از DHCP برای اتصال دستگاه‌های مورد‌نظرتان به شبکه استفاده کرده تا این دستگاه‌ها به‌طور خودکار تمام اطلاعات لازم شبکه مانند آدرس IP، ماسک زیر‌شبکه، دروازه پیش‌فرض و آدرس‌های سرور DNS را از یک سرور DHCP دریافت کنند. با استفاده از DHCP تمام فرآیند‌های مربوط به مدیریت و نگهداری شبکه‌های بزرگ بسیار آسان‌تر می‌شوند و مطمئن خواهید بود که دستگاه‌های شما بدون ایجاد تداخل در تنظیمات شبکه، می‌توانند به‌طور مؤثر با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. در این مطلب می‌خواهیم به این که dhcp چیست و چطور کار می‌کند، اجزا، فرمت بسته، انواع پیام‌ها، مزایا و معایب و تمام موارد پیرامون آن بپردازیم.

DHCP چیست و چطور کار می‌کند؟

پاسخ به این پرسش که «DHCP چیست؟» این است که DHCP مکانیزم استانداردی برای تخصیص پویا یا خودکار آدرس‌های IP درون یک شبکه است. این واژه مخفف Dynamic Host Configuration Protocol یا «پروتکل پیکربندی پویای میزبان» است.

آدرس‌دهی IP (یا پروتکل اینترنت) یک روش منطقی برای اختصاص آدرس به دستگاه‌های موجود در یک شبکه است. هر دستگاهی که به یک شبکه متصل می‌شود، نیاز به یک آدرس IP منحصربه‌فرد دارد.

در خانه، پروتکل DHCP به گوشی‌های هوشمند، لپ‌تاپ‌ها، تبلت‌ها و دستگاه‌هایی مانند دوربین زنگ در، آدرس IP اختصاص می‌دهد. وقتی از وای‌فای در شبکه خانگی استفاده می‌کنید، معمولاً روتر شما نقش سرور DHCP را ایفا می‌کند.

در محیط‌های بزرگ سازمانی، سرور DHCP معمولاً یک رایانه اختصاصی است. این سیستم با ساده‌سازی مدیریت آدرس‌های IP، باعث صرفه‌جویی در هزینه، افزایش امنیت و کاهش زمان صرف‌شده توسط مدیران شبکه می‌شود.

بنابراین DHCP یک پروتکل مدیریت شبکه است. یک دستگاه کلاینت (یا کلاینت DHCP)، مانند یک لپ‌تاپ، به شبکه متصل می‌شود و درخواست یک آدرس IP می‌دهد. این درخواست به یک سرور DHCP ارسال می‌شود.

این سرورها معمولاً به صورت افزونه‌دار (که اغلب با عنوان «بازیابی در صورت خرابی DHCP» یا DHCP failover شناخته می‌شود) یا خوشه‌ای با سایر سرورهای شبکه پیکربندی می‌شوند. سرورها می‌توانند هم در شبکه‌های IPv4 و هم IPv6 اجرا شوند.

مانند شکل بالا سرور به‌صورت سریع و خودکار یک آدرس IP و برخی تنظیمات مرتبط با شبکه را به دستگاه اختصاص می‌دهد. وقتی دستگاه این تخصیص را بپذیرد، می‌تواند با شبکه داخلی و اینترنت عمومی ارتباط برقرار کند. این فرآیند بخشی از مدیریت DHCP است که شامل تخصیص پویا و نظارت بر آدرس‌های IP برای اطمینان از تخصیص بهینه، جلوگیری از تداخل آدرس‌ها، و حفظ اتصال روان بین دستگاه‌ها است.

مانند شکل بالا، سرور به‌سرعت و به‌طور خودکار یک آدرس IP و برخی از پارامترهای پیکربندی شبکه مرتبط را به دستگاه اختصاص می‌دهد. پس از اینکه دستگاه این تخصیص را پذیرفت، می‌تواند با شبکه داخلی و اینترنت عمومی ارتباط برقرار کند. این فرآیند به اطمینان از تخصیص مؤثر آدرس‌ها، جلوگیری از تداخلات و حفظ اتصال بدون وقفه دستگاه‌ها کمک می‌کند.

در حالی که DHCP برای تخصیص پویای آدرس‌ها عالی عمل می‌کند، با این حال مواردی وجود دارد که نیاز به یک IP ثابت دارید؛ مثلا زمانی که می‌خواهید از راه دور به یک سرور یا دستگاه خاص متصل شوید یا تنظیمات امنیتی دقیق‌تری را اجرا کنید.

همچنین استفاده از یک سرور مجازی یا همان VPS می‌تواند در پیاده‌سازی DHCP با انعطاف‌پذیری بالا کمک بزرگی باشد؛ چراکه می‌توانید با منابع قابل کنترل، خدمات موردنیاز را پیاده‌سازی و تست کنید، بدون آن‌که نگران زیرساخت فیزیکی باشید.

آدرس‌دهی پویا (Dynamic) با استفاده از DHCP

تخصیص آدرس‌های IP به‌صورت پویا و در چارچوب یک بازه مشخص از آدرس‌ها انجام می‌شود. در نتیجه، دستگاهی که به شبکه متصل می‌شود، یک آدرس IP دائمی ندارد. این آدرس ممکن است به مرور زمان و با پایان یافتن مدت اجاره‌اش (Lease Time) تغییر کند؛ مگر اینکه این اجاره‌نامه پیش از پایان، با موفقیت تمدید شود.

برای سرویس‌هایی که باید همیشه فعال و در دسترس باشند، معمولاً استفاده از آدرس IP ثابت (Static) گزینه مناسب‌تری است. در سازمان‌ها، اغلب برای تجهیزاتی مانند سرورهای ایمیل از IP ثابت استفاده می‌شود. همچنین، سرور DHCP نیز حتماً باید یک آدرس IP ثابت داشته باشد.

با این حال، اختصاص یک آدرس IP مشخص به یک دستگاه یا سرویس معایبی هم دارد:
مدیر شبکه باید آدرس IP را به‌صورت دستی اختصاص دهد، پیکربندی کند و آن را پیگیری نماید؛ کاری که زمان‌بر است و در بسیاری از مواقع نیاز به حضور فیزیکی مدیر کنار دستگاه دارد.

از سوی دیگر، آدرس‌های IP پویا معمولاً گزینه ترجیحی هستند، زیرا:

• هزینه مدیریت کمتری نسبت به IPهای ثابت دارند؛

• با تغییر مداوم آدرس IP، ممکن است امنیت و حریم خصوصی بیشتری فراهم کنند؛

• و در هنگام جابجایی دستگاه از یک زیرشبکه یا ساب‌نت (Subnet) به زیرشبکه دیگر، نیازی به مدیریت دستی وجود ندارد.

اجزای DHCP

DHCP شامل چندین جزء کلیدی است که در کنار هم، امکان تخصیص خودکار و مدیریت آدرس‌های IP را فراهم می‌کنند. در ادامه، این اجزا به زبان ساده و روان توضیح داده شده‌اند:

1. سرور DHCP

سروری است که مجموعه‌ای از آدرس‌های IP و اطلاعات مربوط به پیکربندی شبکه را در اختیار دارد و آن‌ها را به کلاینت‌ها اختصاص می‌دهد.

2. کلاینت DHCP

هر دستگاهی که از سرور DHCP اطلاعات پیکربندی دریافت می‌کند، کلاینت نامیده می‌شود. این دستگاه می‌تواند موبایل، لپ‌تاپ، رایانه، یا هر وسیله الکترونیکی دیگری باشد که به شبکه نیاز دارد.

3. DHCP Relay (رله DHCP)

نقش واسطه بین کلاینت و سرور DHCP را ایفا می‌کند، مخصوصاً در شبکه‌هایی که کلاینت و سرور در زیرشبکه‌های مختلف قرار دارند.

4. IP Address Pool 

مجموعه‌ای از آدرس‌های IP است که سرور DHCP در اختیار دارد و می‌تواند آن‌ها را به کلاینت‌ها اختصاص دهد. این آدرس‌ها در یک بازه مشخص تعریف می‌شوند.

5. Subnets (زیرشبکه‌ها)

بخش‌هایی از یک شبکه IP بزرگ‌تر هستند که برای سازماندهی و مدیریت بهتر شبکه، به قسمت‌های کوچک‌تر تقسیم شده‌اند.

6. Lease (اجاره)

مدت زمانی است که یک آدرس IP برای یک کلاینت معتبر است. پس از پایان این زمان، باید دوباره تمدید یا تجدید شود.

7. سرورهای DNS

سرور DHCP می‌تواند اطلاعات مربوط به سرورهای DNS را هم به کلاینت‌ها بدهد تا آن‌ها بتوانند نام دامنه‌ها را به آدرس IP تبدیل کنند.

8. Default Gateway 

آدرس دستگاهی که ترافیک خارج از شبکه محلی به آن ارسال می‌شود. DHCP می‌تواند این اطلاعات را هم در اختیار کلاینت‌ها قرار دهد.

9. Options (گزینه‌های پیکربندی اضافی)

سرور DHCP می‌تواند تنظیمات اضافی مانند Subnet Mask، نام دامنه، آدرس سرور زمان (Time Server) و سایر تنظیمات شبکه را به کلاینت‌ها بدهد.

10. Renewal (تمدید اجاره)

کلاینت‌ها می‌توانند قبل از پایان زمان اجاره، درخواست تمدید بفرستند تا همچنان همان آدرس IP و اطلاعات پیکربندی را حفظ کنند.

11. Failover (بازیابی در صورت خرابی)

سرورهای DHCP را می‌توان طوری تنظیم نمود که به صورت دوتایی (جفتی) کار کنند. اگر یکی از آن‌ها از کار بیفتد، دیگری به‌طور خودکار خدمات را ادامه می‌دهد.

12. Dynamic Updates

سرور DHCP رکوردهای DNS را به‌طور خودکار با آدرس IP کلاینت‌ها به‌روزرسانی می‌کند، که باعث ساده‌تر شدن مدیریت منابع شبکه می‌شود.

13. Audit Logging (گزارش‌گیری و ثبت وقایع)

سرور DHCP می‌تواند تمامی تراکنش‌های خود را ثبت کند. این گزارش‌ها در فایل‌های لاگ ذخیره شده و به مدیران شبکه نشان می‌دهد که چه دستگاهی چه زمانی چه آدرسی گرفته یا تمدید کرده است.

فرمت بسته‌ها در DHCP چیست؟

بسته‌های DHCP ساختار مشخصی دارند که شامل چندین بخش یا فیلد است. در ادامه، هر فیلد به صورت ساده و مختصر توضیح داده‌ایم:

1. Hardware Length یا طول آدرس سخت‌افزاری

طول آدرس فیزیکی (MAC Address) کلاینت را به بایت مشخص می‌کند. برای مثال، در شبکه‌های Ethernet این مقدار برابر با 6 است.

2. Hop Count (تعداد پرش‌ها)

فیلدی ۸ بیتی که تعداد مجاز گام‌هایی را تعیین می‌کند که بسته DHCP می‌تواند در مسیر شبکه طی کند. این مقدار برای جلوگیری از گردش بی‌پایان بسته استفاده می‌شود.

3. Transaction ID یا شناسه تراکنش 

شناسه‌ای ۴ بایتی است که توسط کلاینت تولید شده و برای تطبیق پاسخ سرور با درخواست اولیه استفاده می‌شود. سرور همان مقدار را در پاسخ بازمی‌گرداند.

4. Number of Seconds

فیلدی ۱۶ بیتی که نشان می‌دهد چند ثانیه از زمان شروع فرآیند بوت توسط کلاینت گذشته است. معمولاً در محیط‌های بوت از شبکه کاربرد دارد.

5. Flag 

فیلدی ۱۶ بیتی است که فقط بیت سمت چپ آن استفاده می‌شود (بقیه باید صفر باشند).

بیت اول این فیلد مشخص می‌کند که پاسخ سرور به‌صورت Broadcast یا Unicast ارسال شود. سایر بیت‌ها باید مقدار صفر داشته باشند.

• اگر بیت سمت چپ ۱ باشد: سرور باید پاسخ را به‌صورت Broadcast ارسال کند.

• اگر ۰ باشد: پاسخ می‌تواند Unicast به آدرس IP اختصاص‌داده‌شده به کلاینت ارسال شود.

6. Client IP Address 

فیلدی ۴ بایتی است که آدرس IP فعلی کلاینت را شامل می‌شود. اگر کلاینت هنوز آدرسی ندارد، این فیلد برابر صفر خواهد بود.

7. Your IP Address

فیلدی ۴ بایتی است که توسط سرور پر می‌شود و آدرس IP پیشنهادی برای کلاینت را شامل می‌شود.

آدرس IP پیشنهادی سرور به کلاینت در این فیلد قرار می‌گیرد. این همان آدرسی است که کلاینت در نهایت استفاده می‌کند.

8. Server IP Address 

فیلدی ۴ بایتی که آدرس IP سرور DHCP که درخواست کلاینت را پاسخ داده است را مشخص می‌کند. این مقدار در پاسخ سرور پر می‌شود و کلاینت می‌تواند از این آدرس برای ارتباط‌های بعدی استفاده کند.

9. Gateway IP Address 

فیلدی ۴ بایتی شامل آدرس IP روتر (Gateway) است که توسط سرور در پیام پاسخ وارد می‌شود. در واقع آدرس یک روتر (Gateway) است که بین کلاینت و سرور قرار دارد. در مواقعی که از DHCP Relay استفاده می‌شود، این فیلد پر می‌گردد.

10. Client Hardware Address 

آدرس فیزیکی (MAC) کلاینت است. اگرچه سرور می‌تواند این آدرس را از لایه‌های پایین‌تر بخواند، اما اگر کلاینت آن را مستقیماً در بسته درخواست قرار دهد، فرآیند سریع‌تر خواهد بود.

11. Server Name 

فیلدی ۶۴ بایتی که به‌صورت اختیاری توسط سرور پر می‌شود و نام دامنه سرور را در قالب رشته متنی با پایان null (صفر) شامل می‌شود. اگر سرور قصد پر کردن این فیلد را ندارد، باید آن را کاملاً با صفر پر کند.

12. Boot Filename

فیلدی ۱۲۸ بایتی که ممکن است توسط سرور پر شود و شامل مسیر کامل فایل بوت برای کلاینت است. این فایل می‌تواند به کلاینت کمک کند تا اطلاعات راه‌اندازی (Booting) بیشتری دریافت کند. اگر استفاده نشود، باید با صفر پر شود.

13. Options 

فیلدی ۶۴ بایتی که می‌تواند اطلاعات اضافی یا اطلاعات اختصاصی فروشنده را حمل کند.

این فیلد فقط در پاسخ سرور استفاده می‌شود.

سرور در ابتدای این بخش عددی به نام magic cookie قرار می‌دهد که در قالب IP به شکل 99.130.83.99 است.

کلاینت پس از خواندن این مقدار، ۶۰ بایت بعدی را به‌عنوان گزینه‌ها پردازش می‌کند.

نحوه کار DHCP

DHCP در لایه اپلیکیشن پروتکل UDP کار می‌کند. وظیفه اصلی پروتکل DHCP این است که به‌طور پویا آدرس‌های IP را به کلاینت‌ها اختصاص داده و در ادامه، اطلاعات مربوط به پیکربندی TCP/IP را به کلاینت‌ها تخصیص دهد.

شماره پورت DHCP برای سرور 67 و برای کلاینت 68 است. DHCP یک پروتکل کلاینت-سرور است که از خدمات UDP استفاده می‌کند و یک آدرس IP از یک استخر آدرس‌ها به دستگاه‌های موجود اختصاص داده می‌شود. در DHCP، کلاینت و سرور عمدتا 4 پیام DHCP را برای برقراری ارتباط تبادل می‌کنند که به این فرآیند “فرآیند دورا – DORA” نیز گفته می‌شود. اما به‌طور کلی 8 پیام DHCP در این فرآیند وجود دارد که برای آشنایی بیشتر شما با روند کار DHCP، آن‌ها را در ادامه معرفی می‌کنیم.

8 پیام DHCP

پیام‌های DHCP به شرح زیر هستند:

پیام کشف DHCP (DHCP Discover Message)

این اولین پیامی است که در فرآیند ارتباط بین سرور و کلاینت تولید می‌شود. این پیام توسط میزبان کلاینت برای کشف اینکه آیا سرور یا سرورهای DHCP در شبکه وجود دارند یا خیر، تولید می‌شود و به‌صورت پخش (broadcast) به تمام دستگاه‌های موجود در شبکه ارسال می‌شود تا سرور DHCP را پیدا کند. طول این پیام 342 یا 576 بایت است.

 

همان‌طور که در شکل بالا مشاهده می‌کنید، آدرس MAC منبع (رایانه کلاینت) 08002B2EAF2A، آدرس MAC مقصد (سرور) FFFFFFFFFFFF، آدرس IP منبع 0.0.0.0 (به این دلیل که رایانه تا‌کنون آدرس IP نداشته است) و آدرس IP مقصد 255.255.255.255 (آدرس IP استفاده‌شده برای پخش) است. از آنجایی‌که پیام کشف به‌صورت پخش ارسال می‌شود تا سرور یا سرورهای DHCP را در شبکه پیدا کند، بنابراین از آدرس IP و آدرس MAC پخش استفاده می‌شود.

پیام پیشنهاد DHCP (DHCP Offers A Message)

سرور در این پیام به میزبان پاسخ می‌دهد و در این پاسخ، آدرس IP غیراجاره‌ای و سایر اطلاعات پیکربندی TCP را مشخص می‌کند. این پیام توسط سرور به‌صورت پخش ارسال می‌شود و اندازه آن 342 بایت است. اگر بیش از یک سرور DHCP در شبکه وجود داشته باشد، میزبان کلاینت اولین پیام OFFER DHCP را که دریافت می‌کند را قبول کرده و همچنین، یک شناسه سرور در بسته مشخص می‌شود تا سرور را شناسایی کند.

در این مثال برای پیام پیشنهاد، آدرس IP منبع 172.16.32.12 (آدرس IP سرور)، آدرس IP مقصد 255.255.255.255 (آدرس IP پخش)، آدرس MAC منبع 00AA00123456 و آدرس MAC مقصد 00: 11: 22: 33: 44: 55 (آدرس MAC کلاینت) است. در اینجا، پیام پیشنهاد توسط سرور DHCP به‌صورت پخش ارسال می‌شود و در‌نتیجه، آدرس IP مقصد همان آدرس IP پخش و آدرس MAC مقصد 00: 11: 22: 33: 44: 55 (آدرس MAC کلاینت) و آدرس IP منبع همان آدرس IP سرور و آدرس MAC منبع همان آدرس MAC سرور است.

همچنین، سرور آدرس IP پیشنهادی 192.16.32.51 و زمان اجاره 72 ساعت (پس از این زمان، ورودی میزبان به‌طور خودکار از سرور حذف می‌شود) را ارائه داده است. همچنین، شناسه کلاینت همان آدرس MAC رایانه (08002B2EAF2A) برای تمام پیام‌ها است.

پیام درخواست DHCP (DHCP Request Message)

زمانی که یک کلاینت پیام پیشنهاد را دریافت می‌کند، با پخش یک پیام درخواست DHCP به آن پاسخ می‌دهد. کلاینت یک ARP بدون درخواست قبلی (gratuitous ARP) تولید می‌کند تا بررسی کند آیا هیچ میزبان دیگری در شبکه با همان آدرس IP وجود دارد یا خیر. اگر پاسخی از میزبان دیگری دریافت نشود، به این معنی است که هیچ میزبان دیگری با همان پیکربندی TCP در شبکه وجود ندارد و پیام به سروری پخش می‌شود که پذیرش آدرس IP را نشان می‌دهد. یک شناسه کلاینت نیز به این پیام اضافه می‌شود.

مطابق شکل بالا در این مرحله، پیام درخواست توسط رایانه کلاینت پخش می‌شود، بنابراین آدرس IP منبع 0.0.0.0 (زیرا کلاینت در حال حاضر هیچ آدرسی ندارد) و آدرس IP مقصد 255.255.255.255 (آدرس IP پخش) و آدرس MAC منبع 08002B2EAF2A (آدرس MAC رایانه) و آدرس MAC مقصد نیز FFFFFFFFFFFF است.

توجه: این پیام پس از پخش درخواست ARP توسط رایانه برای بررسی اینکه آیا هیچ میزبان دیگری از آن آدرس IP پیشنهادی استفاده نمی‌کند، پخش می‌شود. اگر پاسخی وجود نداشته باشد، میزبان کلاینت، پیام درخواست DHCP را برای سروری پخش می‌کند که پذیرش آدرس IP و سایر پیکربندی‌های TCP/IP را نشان می‌دهد.

پیام تأیید DHCP (DHCP Acknowledgment Message)

سرور در پاسخ به پیام درخواست دریافت‌شده، یک ورودی با شناسه کلاینت مشخص ایجاد می‌کند و آدرس IP پیشنهادی را با زمان اجاره مرتبط می‌سازد. حالا کلاینت آدرس IP ارائه‌شده توسط سرور را در‌اختیار دارد.

در اینجا، سرور یک ورودی از میزبان کلاینت با آدرس IP پیشنهادی و زمان اجاره ایجاد می‌کند و این آدرس IP را به هیچ میزبان دیگری ارائه نخواهد داد. آدرس MAC مقصد 00: 11: 22: 33: 44: 55 (آدرس MAC کلاینت) و آدرس IP مقصد 255.255.255.255 و آدرس IP منبع 172.16.32.12 و آدرس MAC منبع 00AA00123456 (آدرس MAC سرور) است.

پیام تأیید منفی DHCP (DHCP Negative Acknowledgment Message)

به محض اینکه یک سرور DHCP درخواست آدرس IP نامعتبری را که مطابق با دامنه‌های پیکربندی‌شده است دریافت کند، یک پیام DHCP Nak به کلاینت ارسال می‌کند. به‌عنوان مثال، زمانی که سرور هیچ آدرس IP استفاده‌نشده‌ای ندارد یا استخر خالی است، این پیام توسط سرور به کلاینت ارسال می‌شود.

رد DHCP (DHCP Decline)

در‌صورتی که کلاینت DHCP تشخیص دهد که پارامترهای پیکربندی پیشنهادی متفاوت یا نامعتبر هستند، یک پیام رد DHCP به سرور ارسال می‌کند. زمانی که پاسخی به gratuitous ARP از سوی هر میزبان به کلاینت داده شود، کلاینت یک پیام رد DHCP به سرور ارسال می‌کند که نشان می‌دهد که آدرس IP پیشنهادی در حال حاضر در حال استفاده‌شدن است.

آزادسازی DHCP (DHCP Release)

کلاینت DHCP یک بسته آزادسازی DHCP به سرور ارسال می‌کند تا آدرس IP را آزاد کرده و تمام زمان‌های اجاره باقی‌مانده را لغو کند.

اطلاع‌رسانی DHCP (DHCP Inform)

اگر یک آدرس کلاینت به‌صورت دستی آدرس IP دریافت کرده باشد، کلاینت از اطلاعات DHCP برای بدست‌آوردن سایر پارامترهای پیکربندی محلی، مانند نام دامنه و غیره استفاده می‌کند. سرور DHCP در پاسخ به پیام اطلاع‌رسانی DHCP بدون اینکه آدرس IP جدیدی تخصیص دهد، یک پیام تأیید DHCP با پیکربندی محلی مناسب برای کلاینت تولید می‌کند. این پیام تأیید DHCP به‌صورت unicast به کلاینت ارسال می‌شود.

توجه: اگر سرور در یک شبکه متفاوت باشد، تمام پیام‌ها می‌توانند توسط عامل رله DHCP به‌صورت unicast ارسال شوند.

ملاحظات امنیتی در زمان استفاده از DHCP

برای اینکه از ایمنی سرورهای DHCP خود مطمئن شوید، به این مسائل امنیتی DHCP توجه کنید:

محدودیت آدرس‌های IP

یک سرور DHCP تنها می‌تواند تعداد محدودی آدرس IP ارائه دهد. این بدان معناست که مهاجمان می‌توانند سرور را با درخواست‌های زیاد احاطه کرده و باعث شوند دستگاه‌های ضروری اتصال خود را از دست بدهند.

سرورهای DHCP جعلی

ممکن است مهاجمان سرورهای DHCP جعلی راه‌اندازی کنند تا آدرس‌های IP جعلی به دستگاه‌های موجود در شبکه شما بدهند.

دسترسی به DNS

زمانی که کاربران یک آدرس IP از DHCP دریافت می‌کنند، جزئیات سرور DNS را نیز همراه با آن تحویل می‌گیرند. این کار به آن‌ها اجازه می‌دهد تا به داده‌های بیشتری از آنچه که نیاز دارند دسترسی داشته‌باشند. برای جلوگیری از مشکلات ناخواسته مهم است که کارهایی مانند محدود‌کردن دسترسی به شبکه، استفاده از فایروال‌ها و ایمن‌سازی اتصالات با VPN را جدی بگیرید.

مزایا و معایب DHCP چیست؟ 

حال که به خوبی با پروتکل DHCP و روند کار آن آشنا شدیم، بد نیست بدانیم که مزایا و معایب dhcp چیست و این مزایا و معایب چه تاثیری بر روی روند کار‌های ما دارند؟

برخی از مهم‌ترین مزایای DHCP عبارتند‌ از:

• مدیریت متمرکز آدرس‌های IP؛
• پیکربندی متمرکز و خودکار TCP/IP؛
• سهولت در افزودن کلاینت‌های جدید به شبکه؛
• کاهش تعداد کل آدرس‌های IP مورد‌نیاز با استفاده مجدد از آدرس‌های IP؛
• مدیریت کارآمد تغییرات آدرس IP برای کلاینت‌هایی که باید به‌طور مکرر بروزرسانی شوند، مانند دستگاه‌های قابل‌حمل که به مکان‌های مختلف در یک شبکه بی‌سیم منتقل می‌شوند؛
• پیکربندی ساده فضای آدرس IP در سرور DHCP بدون نیاز به پیکربندی مجدد هر کلاینت؛
• ارائه روشی برای پیکربندی شبکه از یک منطقه متمرکز به مدیر شبکه؛
• مدیریت آسان کاربران جدید و استفاده مجدد از آدرس‌های IP.

برخی از مهم‌ترین معایب DHCP عبارتند‌ از:

• ممکن است تداخل آدرس IP رخ دهد.
• یکی از مشکلات اصلی DHCP این است که کلاینت‌ها هر سروری را قبول می‌کنند. در‌‌نتیجه، زمانی که سرور دیگری در نزدیکی باشد، کلاینت ممکن است به این سرور متصل شود و این سرور ممکن است داده‌های نامعتبری به کلاینت ارسال کند.
• کلاینت در غیاب یک سرور DHCP قادر به دسترسی به شبکه نیست.
• در‌صورتی که یک آدرس IP جدید اختصاص داده شود، نام دستگاه تغییر نخواهد کرد.

سخن پایانی

در این مقاله با هم یاد گرفتیم که dhcp چیست و چه تاثیری بر روی مدیریت شبکه دارد. پروتکل DHCP یک فناوری نوین است که راه‌اندازی و مدیریت شبکه را با اختصاص خودکار آدرس‌های IP و پیکربندی‌های شبکه به دستگاه‌ها بسیار ساده‌تر می‌کند. با اینکه DHCP کار‌ها را راحت‌تر می‌کند، اما مهم است که امنیت آن را با دقت زیاد مدیریت کنید. با وجود مزایای فراوان این پروتکل، چالش‌هایی مانند حملات DHCP Starvation و سرورهای DHCP جعلی وجود دارند که می‌تواند به شبکه شما آسیب برسانند. بنابراین، پیاده‌سازی تدابیر امنیتی مناسب، مانند استفاده از فایروال‌ها و VPNها برای حفاظت از شبکه در برابر تهدیدات احتمالی ضروری است. در کل، DHCP نه‌تنها به بهبود کارایی و مدیریت شبکه شما کمک می‌کند، بلکه می‌تواند در رفع نیاز‌های امنیتی نیز موثر باشد.